عـشقـش برای خـاطر ما آفـریده شد            در راستـای عـشـق خـدا آفـریده شد

آدم که نه، بهشت که نه، هیچ‌کس نبود            «کرب» و «بلا» و «کرب‌وبلا» آفریده شد

نور حسین در همه آفـاق جلـوه کرد            از آن بهشت و ارض و سما آفریده شد

پیـش از ندای عـامِ «اَلـَستُ بِرَبّکم»            آن اسـوۀ مـقـامِ «بـلیٰ» آفـریـده شـد

بر خاک کربلا جبل‌النور سجده کرد            آن‌گاه کعـبه، مروه، صـفا آفریده شد

مـعـراج قـتـلـگـاه مـهـیا شد و سپس            در مـکـه، سـرزمـین مـنا آفریده شد

مردانگی و غیرت و آزادگی و عشق            از خــون سـیـد‌الـشـهـدا آفـریـده شـد

«حا»، «سین» و «یا» و «نون» چو حروف مقطعه            نامـش چـنین هجا به هجا آفریده شد

تا نغـمه «رضاً برضائک» بلند شد            شعـر بـلـند صبر و رضا آفریده شد

آن «نفس مطمئنّه» به اشراق خون که رفت            در مـقـدمـش مـقـام فـنـا آفـریـده شـد

با گوشه‌چشم آن خَم محراب ابرویش            شـش‌گـوشـه‌ای برای دعا آفریده شد

با گریه بر حـسـین، برای جهـانـیان            سـر‌چـشـمـه‌های آب بـقـا آفـریده شد

«این آتش نهفته که در سینۀ من است»            از خـیـمـه‌هـای آل عـبـا آفـریـده شد